The glory of life itself as the only teacher, whether one reads, whether one confesses, carries the weight, opens new roads etc, it is the life there that one lives, right there where you are now, and now and now, where one learns, life, the best gift ever, the life with which one gives, to oneself, the ability to flourish and even to buzz, to make flourish and make buzz, until the whole tiferet, say how you have built your soul, shines so bright on all sides that by the pulsing and pushing of the light one blasts over that invisible bridge, that bridge in which one must, MUST! believe, in order to become lord of one’s own dream. To raise the heart till it is with the Lord.
A perilous journey, agony, suffering for many, with a dream as a reward.
And there are endless stories about it. Actually, almost all, if not all, expression of the manu, the human man, is about that. What else do we draw, calculate and build but the same quest in blindness, or a fork of it?
Invariably, all used knowledge leads to development and all developments to the return. Although we can take huge detours, that go to the left, to the right, through sanctuaries and holy books and we always, always ttry again.
The human just keeps making, and making, along their attraction towards the heavens, along the positive of life, leading often to entertainment, much much entertainment until they entertain themselves, inside. Life as it is, the only teacher. That life brings us everything, and everything and everything again. Sacred books and many many hours of worship, directly and in unparalleled chunks. May it be sung in the many colors of sound, and reverberate endlessly.
Here I write about the Matheus Passion, a sad story of course, about the harsh lessons one needs to learn about mankind, and I would rather see people contemplate and meditate than glorifying an external existence, this is how we grow and glow. It is exciting to see how that grows, from one big dreamer and ten friends, to a mountain full of musicians and passion, expression, glorification, of the weight one carries during that course, life. Till Easter that is for then comes is the time for the same merriment and glorification of things without the passion of Christ, the soul on its way home.
And then, like dishes, around the world one will find a number of these glorifications in different forms from different times My oh my, what a delight.
that all was translated from a Dutch thing I wrote;
Heerlijkheid
De heerlijkheid van het leven als de enige leraar, al leest men, al belijd men, enzovoorts, het is het leven aldaar dat men leeft, ja nu ja, nu en ook nu, waar je nu leest ja en straks weer nu dingen doet, waar men mee leert, het beste kado ooit, het leven waarmee men geeft, aan zichzelf, de kans te bloeien en zelfs te zoemen, tot de hele tiferet, zegge bezetting van de bezieling, zo glanst dat men door het schijnen van het licht die onzichtbare brug waar men in moet, MOET!, geloven, over knalt om zodoende heerser to verworden van de eigen droom.
Een lijdensweg voor vele, een droom als beloning. En eindeloos veel verhalen daarover. Eigenlijk gaat nagenoeg alle, als niet alle, expressie van de manu, de mens, daarover. Wat tekenen, rekenen en bouwen ze anders dan dezelfde zoektocht in blindheid, of een vork daarvan? Probeer het maar te beschrijven, probeer de mens het maar te leren, en je zult zien dat je zelf aan het leren bent, tot je hoog in de hemel straalt.
Steevast leidt alle gebruikte kennis tot ontwikkeling en alle ontwikkelingen tot het wederkeren. Al kan er enorm omgelopen worden, dat wel, linksom, rechtsom, heiligdom en nog een keer proberen. De mens blijft maar maken, en maken, om te vermaken tot ze zichzelf vermaken, van binnen. Het leven zoals het is, de enige leraar. Zelfs de heilige teksten kun je alleen maar verwerken met je mensenleven en probeer ze toch niet te besmeuren met zulk soort slechte beleving dat je het leven geweld aan zou doen. Dat leven brengt ons alles, en alles en alles opnieuw. Heilige boeken en vele vele uren aanbidding, direct en in weergaloos veel stukken. Moge het bezongen worden in de vele kleuren van het geluid, en eindeloos weerklinken. Toch wel spannend, hoe dat dan groeit, zo van één grote dromer en tien vrienden, tot een berg vol muziekanten en passie, uitdrukking, verheerlijking, van het gewicht dat men draagt tijdens die leergang, het leven.Tot de pasen dan wel, dan is het toch weer tijd voor vrolijkheid en gelijkende verheerlijking van zaken zonder de passie van Christus, de ziel die onderweg naar huis is.En dan zo, als gerechten, een aantal maal de wereld rond in verschillende vormen. Tsjonge jonge jongens wat een heerlijkheid.
Naar aanleiding van de Matheus Passie, ook al is het een zielig verhaal natuurlijk, de harde lessen die daar geleerd mochten worden over de mensheid, en zie ik de mens liever diep en veel ademhalen en mediteren dan naar een voorstelling gaan, Bach vermengde beschrijving en muziek tot een genot, een DJ kun je zeggen, maar ook zo weer een vork van een leering van hetzelfde dat wij allen zullen leren, draag het gewicht en lach; het leven is je leraar, leef het, en leer!
